مسابقه بین‌المللی عکاسی لوئیس فریرا آلوز ۲۰۲۵
مسابقه بین‌المللی عکاسی لوییس فریرا آلوز ۲۰۲۵ یک رویداد دوسالانه است که به منظور تجلیل از میراث عکاس برجسته معماری پرتغالی، لوییس فریرا آلوز، برگزار می‌شود. این مسابقه از عکاسان سراسر جهان دعوت می‌کند تا دیدگاه‌های منحصر به فرد خود را در مورد معماری از طریق روایت‌های بصری جذاب ارائه دهند.
دستورالعمل‌های ارسال
مجموعه عکس: شرکت کنندگان ملزم به ارائه یک مجموعه منسجم از ۵ تا ۷ عکس هستند که به طور موثر یک اثر معماری خاص یا مجموعه‌ای از ساختارهای مرتبط را به نمایش بگذارند.
متن توضیحی: هر اثر ارسالی باید شامل یک متن توضیحی حداکثر به طول ۲۰۰۰ کاراکتر باشد. این روایت باید اهداف مفهومی و بصری پشت مجموعه عکس را بیان کند و بینشی در مورد موضوعات معماری به تصویر کشیده شده ارائه دهد.
مشخصات فنی:
فرمت فایل: تصاویر باید با فرمت JPEG باشند.
رزولوشن: تصاویر با کیفیت بالا با حداقل رزولوشن ۳۰۰ dpi، مناسب برای اهداف چاپی.
واترمارک: آثار ارسالی باید عاری از واترمارک‌های دیجیتالی، امضاها یا آرم‌ها باشند تا از ناشناس بودن در طول فرآیند داوری اطمینان حاصل شود.
معیارهای واجد شرایط بودن:
این مسابقه برای افراد در سراسر جهان، شامل دانشجویان دانشگاه، محققان و متخصصان در زمینه‌هایی مانند معماری، عکاسی و رشته‌های مرتبط، آزاد است.
آثار را می‌توان به صورت انفرادی یا گروهی ارسال کرد. در مورد آثار گروهی، تیم باید به عنوان یک نهاد رقیب واحد ثبت نام کند.
به هر شرکت‌کننده یا گروه فقط اجازه داده می‌شود یک پروژه ارسال کند.
آثار ارسالی باید آثار اصلی باشند که قبلاً در مسابقات دیگر جایزه دریافت نکرده‌اند.
معیارهای داوری:
آثار ارسالی بر اساس جنبه‌های زیر ارزیابی خواهند شد:
کیفیت و محتوای شاعرانه روایت: عمق و طنین داستانی که از طریق تصاویر و متن همراه منتقل می‌شود.
کیفیت فنی عکس‌ها: مهارت نشان داده شده در تکنیک‌های عکاسی، از جمله وضوح، نوردهی و ترکیب‌بندی.
کیفیت هنری و بصری: جذابیت زیبایی‌شناختی و خلاقیتی که در عکس‌ها به نمایش گذاشته می‌شود.
اصالت: منحصر به فرد بودن و رویکرد نوآورانه اثر ارسالی در به تصویر کشیدن موضوعات معماری.
جوایز
جایزه اول: ۱۰,۰۰۰ یورو
جایزه دوم: ۴,۰۰۰ یورو
جایزه سوم: یک کوپن به ارزش ۱,۵۰۰ یورو برای تجهیزات عکاسی، با حمایت مالی Canon.
علاوه بر جوایز نقدی، برندگان نسخه‌هایی از کتاب "لوئیس فریرا آلوز در آثار ادواردو سوتو د مورا" را دریافت خواهند کرد. آثار آنها همچنین در یک نمایشگاه به نمایش گذاشته می‌شود و در یک کاتالوگ اختصاصی منتشر می‌شود. آثار برگزیده در مجموعه "جایزه عکاسی لوئیس فریرا آلوز" نگهداری می‌شوند و به آرشیو رو به رشدی کمک می‌کنند که عکاسی معماری را جشن می‌گیرد.
گاهشمار:
۷ ژانویه ۲۰۲۵: تاریخ شروع ارسال آثار.
۲۵ آوریل ۲۰۲۵: آخرین مهلت ارسال آثار (ساعت ۲۳:۵۹ به وقت پرتغال - زمان گرینویچ).
مه ۲۰۲۵: اعلام پروژه‌های انتخاب شده.
ژوئن ۲۰۲۵: برندگان اعلام خواهند شد.
سپتامبر ۲۰۲۵: مراسم اهدای جوایز، نمایشگاه پروژه‌های برنده و ارائه کاتالوگ مسابقه.
نحوه شرکت:
تمام آثار باید از طریق پلتفرم رسمی مسابقه ارسال شوند: https://site.picter.com/luis-ferreira-alves-photoaward-2025. شرکت کنندگان باید یک حساب کاربری در پلتفرم ایجاد کنند، مراحل ثبت نام را تکمیل کنند و مجموعه عکس های خود را به همراه متن توضیحی مطابق با دستورالعمل های مشخص شده بارگذاری کنند.
اطلاعات تماس:
برای سوالات بیشتر یا اطلاعات تکمیلی، شرکت کنندگان می توانند از طریق موارد زیر با ما تماس بگیرند:
اینستاگرام: @lfaphotoaward
آدرس پستی: CTT: PO BOX 001601, 4108-007 Porto, Portugal
این مسابقه یک پلتفرم قابل توجه برای عکاسان است تا به شناخت بین‌المللی دست یابند و به غنای عکاسی معماری کمک کنند. با شرکت در این مسابقه، عکاسان این فرصت را دارند که آثار خود را به هیئتی برجسته از داوران نشان دهند و بخشی از یک میراث ماندگار شوند که تقاطع معماری و عکاسی را جشن می‌گیرد.
روایت ناصر تیمورپور از خیزش زن، زندگی، آزادی
آثار ناصر تیمورپور، هنرمند ایرانی ساکن لندن، در نمایشگاهی با عنوان «سرخط خبرها» (Head Lines) در این شهر به نمایش درآمده است. این مجموعه، بازتابی هنری از تحولات اخیر ایران و خاورمیانه است که به‌ویژه به خیزش زن، زندگی، آزادی می‌پردازد.
تیمورپور در این آثار، دردها، خاطرات جمعی و تجربیات اجتماعی را از دریچه هنر به تصویر کشیده و تلاش کرده است با زبان بصری، مفهوم مقاومت، سرکوب و امید را به مخاطب منتقل کند. آثار این نمایشگاه از تکنیک‌های متنوعی بهره برده و احساسات عمیق اجتماعی و سیاسی را منعکس می‌کنند.
این نمایشگاه از ۷ تا ۹ فروردین ۱۴۰۴ (۲۷ تا ۲۹ مارس ۲۰۲۵) در eARTh Space لندن برگزار شده است و با استقبال گسترده هنردوستان و فعالان فرهنگی مواجه شده است.
خط 1
خط 5
خط7
خط 12
یک تابلوی پرتره از دونالد ترامپ که خود او زمانی آن را «واقعاً بدترین» توصیف کرده بود، از ساختمان کنگره ایالتی کلرادو برداشته شد.
این نقاشی به عنوان بخشی از مجموعه پرتره‌های رؤسای جمهور آمریکا به نمایش گذاشته شده بود. اگرچه مشخص نیست که آیا انتقاد ترامپ از این اثر دلیل مستقیم حذف آن بوده است یا نه، اما این تصمیم بحث‌هایی درباره نحوه نمایش چهره‌های سیاسی در فضاهای عمومی برانگیخته است.
این حساسیت به‌ویژه در استفاده او از موتیف مارپیچ در مجموعه‌ی «ستاره عصر»[۱۱] (تصویر۲) و «نور میآید بر دشت‌ها» [۱۲] (تصویر۳) مشهود است، جایی که خطوط لرزان، دستی کودکانه را تداعی می‌کنند. ضربه‌های قلم موزون، شبیه به حرکت کمانیِ کشیدن رنگین‌کمان توسط یک کودک، انرژی‌های سماوی را به ضرب‌آهنگ‌های تصویری تبدیل می‌کند.[۱۳] برخلاف «کاندینسکی»[۱۴] که زیبایی‌شناسی خط‌خطی‌های پیش‌دبستانی را پذیرفت، اُکیف تعادلی بین سادگی کودکانه و دقت فرمال برقرار کرد؛ تلفیقی که تحت تاثیر اصول ترکیب فضایی تزیینی داو، با الهام از هنر ژاپنی، شکل گرفت. این کارها نه‌تنها بازگشت بعدی او به بازنمایی پس از دوره‌ای انتزاعی را پیش‌بینی می‌کنند، بلکه با نخستین سال زندگی مشترک او با استیگلیتس همزمان شدند.[۱۵]