پرستو فروهر در میان فینالیستها
پرستو فروهر در میان فینالیستهای جایزه گابریله مونتر ۲۰۲۵
گالری طراحان آزاد اعلام کرد که پرستو فروهر به عنوان یکی از فینالیستهای جایزه گابریله مونتر ۲۰۲۵ انتخاب شده است. هیئت داوران شش فینالیست را از بین ۴۰ هنرمند بینالمللی انتخاب کرده است، آثار منتخب بهطور منحصر به فردی خلاقیت و قدرت بیان زنان در هنرهای تجسمی را به نمایش میگذارند، در حالی که بالاترین استانداردهای هنری را رعایت کرده و دیدگاههای نوآورانهای ارائه میدهند.
در همین راستا، موزه گونتسنهاوزر، وابسته به مجموعههای هنری کمنیتس، قصد دارد نمایشگاهی اختصاصی از آثار این هنرمندان را از ۲۷ سپتامبر تا ۱۶ نوامبر ۲۰۲۵ میزبانی کند. این رویداد نه تنها دستاوردهای این هنرمندان را ارج مینهد، بلکه فرصتی را برای بررسی عمیقتر ابعاد مختلف آثارشان فراهم میکند.

روایت ناصر تیمورپور از خیزش زن، زندگی، آزادی
آثار ناصر تیمورپور، هنرمند ایرانی ساکن لندن، در نمایشگاهی با عنوان «سرخط خبرها» (Head Lines) در این شهر به نمایش درآمده است. این مجموعه، بازتابی هنری از تحولات اخیر ایران و خاورمیانه است که بهویژه به خیزش زن، زندگی، آزادی میپردازد.
تیمورپور در این آثار، دردها، خاطرات جمعی و تجربیات اجتماعی را از دریچه هنر به تصویر کشیده و تلاش کرده است با زبان بصری، مفهوم مقاومت، سرکوب و امید را به مخاطب منتقل کند. آثار این نمایشگاه از تکنیکهای متنوعی بهره برده و احساسات عمیق اجتماعی و سیاسی را منعکس میکنند.
این نمایشگاه از ۷ تا ۹ فروردین ۱۴۰۴ (۲۷ تا ۲۹ مارس ۲۰۲۵) در eARTh Space لندن برگزار شده است و با استقبال گسترده هنردوستان و فعالان فرهنگی مواجه شده است.

خط 1
خط 5
خط7
خط 12

یک تابلوی پرتره از دونالد ترامپ که خود او زمانی آن را «واقعاً بدترین» توصیف کرده بود، از ساختمان کنگره ایالتی کلرادو برداشته شد.
این نقاشی به عنوان بخشی از مجموعه پرترههای رؤسای جمهور آمریکا به نمایش گذاشته شده بود. اگرچه مشخص نیست که آیا انتقاد ترامپ از این اثر دلیل مستقیم حذف آن بوده است یا نه، اما این تصمیم بحثهایی درباره نحوه نمایش چهرههای سیاسی در فضاهای عمومی برانگیخته است.

این حساسیت بهویژه در استفاده او از موتیف مارپیچ در مجموعهی «ستاره عصر»[۱۱] (تصویر۲) و «نور میآید بر دشتها» [۱۲] (تصویر۳) مشهود است، جایی که خطوط لرزان، دستی کودکانه را تداعی میکنند. ضربههای قلم موزون، شبیه به حرکت کمانیِ کشیدن رنگینکمان توسط یک کودک، انرژیهای سماوی را به ضربآهنگهای تصویری تبدیل میکند.[۱۳] برخلاف «کاندینسکی»[۱۴] که زیباییشناسی خطخطیهای پیشدبستانی را پذیرفت، اُکیف تعادلی بین سادگی کودکانه و دقت فرمال برقرار کرد؛ تلفیقی که تحت تاثیر اصول ترکیب فضایی تزیینی داو، با الهام از هنر ژاپنی، شکل گرفت. این کارها نهتنها بازگشت بعدی او به بازنمایی پس از دورهای انتزاعی را پیشبینی میکنند، بلکه با نخستین سال زندگی مشترک او با استیگلیتس همزمان شدند.[۱۵]